آرامگاه حافظ در منطقه حافظیّه و در فضایی آکنده از عطر و زیبایی جان‌پرور گل‌های شیراز درهم‌آمیخته با شور اشعار خواجه واقع شده‌است. این مکان یکی از جاذبه‌های مهمّ توریستی هم به‌شمار می‌رود، و در زبان عامیانهٔ خود اهالی شیراز، رفتن به حافظیّه معادل با زیارت آرامگاه حافظ گردیده‌است. اصطلاح زیارت که بیشتر برای اماکن مقدّسی نظیر کعبه و بارگاه حسین‌بن علی، امام سوّم شیعیان به‌کار می‌رود، به‌خوبی نشان‌گر آن‌ست که حافظ چه چهره مقدّسی نزد ایرانیان دارد. پس از آن که روح بلند حافظ (در ۷۹۲ یا ۷۹۱ ه.ق) به مشعوق ازلی پیوست، در خاک باغ مصلی که مأوا و محل گشت و تفرج او بود، در زیر سایه سرو روانی به خاک سپرده شد . ۶۵ سال پس از وفات او یعنی در سال ۸۵۶ ه.ق. در زمان حکمرانی میرزا ابوالقاسم گورکانی، شمس الدین محمد یغمایی که استاد و وزیر حکمران نام برده بود، بر فراز قبر حافظ عمارت گنبدی بنا کرد و جلوی آن حوض بزرگی ساخت که از آب رکن آباد پر می شد. همان گونه که توضیح داده شد، این تالار از ساختمان های دوره ی زندیه است که سابقاً در وسط، تالاری با چهار ستون و هر طرف آن تالار، چهار اتاق بوده است که در تعمیرات اخیر اتاق ها را برداشته اند و تالار فعلی به طول ۵۶ متر و عرض ۸ متر با ۲۰ ستون سنگی به ارتفاع ۵ متر به وجود امده است. شکل این تالار تلفیقی از معماری هخامنشی و زندیه را در خود دارد.
امیر محمدنژاد
آخرین ویرایش توسط: امیر پیرعلیلوفارغ التحصیل رشته معماری از دانشگاه تبریز (AutoCAD ـ 3ds Max ـ SketchUp)