سیمای حضرت فاطمه (س) در روز قیامت:

چهره مقدس و ملکـوتى فاطمه زهرا علیها السلام در تاریخ اسلام آنقدر تابناک و روشـن است که چنـدان به تحقیق و بـررسـى نیاز نـدارد، اما با تـوجه به ایام شهادت آن بزرگوار شایسته است اندکى درباره فضایل حضـرتـش گفتگـوکنیـم. بـرایـن اسـاس، به سـراغ روایات نـورانـى معصـومان علیهم السلام مـى رویـم تا بـامقام و جایگاه آن حضـرت در قیامت آشنا شویم.

کیفیت برانگیخته شدن:

برانگیخته شـدن و رستاخیز از لحظات بسیار سخت و وحشتناک آینـده بشر است، زمانى که معصـومین علیهم السلام همـواره بدان مى اندیشند و گاه از خوف آن بیهوش مى شدند. فاطمه صلوات الله علیها نیز چنیـن بود و بیشتر به آن زمان مـى اندیشید. فکر زنده شدن، عریان بـودن انسانها در قیامت، عرضه شـدن به محضـر عدل الهى و … او را در انـدوه فـرو مـى بـرد.

حضـور فاطمه در میان مردم:

فاطمه جان، هنگامى که به وسط جمعیت حاضـر در قیامت مـى رسى، کسـى از زیر عرش پـروردگار به گـونه اى که تمام مردم صدایش را بشنوند، فریاد مـى زنـد:

• چشمها را فـرو پوشانید و نظرها را پایین افکنید تا صـدیقه فـاطمه، دخت پیـامبـر صلی الله و علیه و آله و همـراهـانـش عبـور کننـد.
• پـس در آن هنگـام هیچ کـس جز ابـراهیـم خلیل الـرحمان و علـى بـن ابـى طـالب علیهماالسلام و… به تـو نگـاه نمـى کنند.

جابربـن عبدالله انصارى نیز در حدیثى از پیامبر خدا صلى الله و علیه و آله این حضور را چنین توصیف مى کند:

روز قیامت دختـرم فاطمه بـر مرکبـى از مـرکب هاى بهشت وارد عرصه محشر مـى شـود. مهار آن مرکب از مرواریـد درخشان، چهار پایـش از زمرد سبز، دنباله اش از مشک بهشتى و چشمانـش از یاقوت سرخ است و بر آن گنبدى از نور قرار دارد که بیرون آن از درونـش و درون آن از بیرونـش نمایان است. فضاى داخل آن گنبـد انـوار عفـو الهى و خارج آن پرتـو رحمت خـدایـى است. بر فرازش تاجـى از نـور دیـده مـى شـود که هفتاد پایه از در و یاقـوت دارد که هماننـد ستارگان درخشان نور مى افشانند.