رشد اجتماعی و حرکتی:

مبحث رشد انسان تا اندازه ای با طبقه بندی سلیقه ای ابعاد انسان به حوزه های شناختی عاطفی حرکتی و جسمی تسهیل شده است.اما این طبقه بندی تصویر واقع گرایانه ای از آدمی نیست. رفتار انسان رفتار پیچیده و پایداری است و تبادل دوطرفه ای میان شناخت عواطف حرکت و بعد جسمانی فرد وجود دارد. آنچه در یک حوزه بر فردی تاثیر می گذارد مسلما بعدا روی حوزه های دیگر نیز اثر می گذارد.

اجتماعی شدن (Socialization) ـ اجتماعی شدن عبارت از فرایند دوگانه تعامل و رشد است که:

1. به وسیله آن انسان ها یاد می گیرند چه کسانی هستند و چگونه با جامعه پیرامون که در آن زندگی می کنند ارتباط دارند
2. تفاسیر و توجیهاتی که به عنوان پایه و اساس رفتارهای فردی وزندگی گروهی در محیطی مشابه به کار گرفته می شود را به کار می گیرند.

اگر چه اجتماعی شدن به طور کلی با یادگیری که از طریق تعاملات اجتماعی اتفاق می افتد مرتبط است می تواند شامل هر وسیله ای باشد که فرد به واسطه آن اطلاعاتی را در مورد جامعه جمع آوری می کند.

• ابزار رایج اجتماعی شدن شامل مشاهده استنباط الگوسازی و آزمایش و خطاست. ولی مهمترین آنها تعامل اجتماعی است.
• تاثیر افراد پیرامون ما در تعیین اینکه چگونه و چه زمانی افراد توانایی های حرکتی معینی را کسب می نمایند بی نهایت اهمیت دارد.
• با آنکه اجتماعی شدن عموما با رشدآدمی در طول کودکی مرتبط است فرایند اجتماعی شدن در تمام زندگی مادام العمر است و عملکرد فرد در جامعه را در سراسر کودکی نوجوانی و بزرگسالی تسهیل و فراهم می کند.

رشد عزت نفس و فعالیت بدنی:

• عزت نفس یک ویژگی بسیار مهم انسان است که از تعامل اجتماعی و فعالیت بدنی متاثر می شود.
• تعریف عزت نفس این است که چه مقدار به شایستگی موفقیت با اهمیت بودن شجاعت و یا دوست داشتن خودمان اعتقاد داریم.
• عزت نفس اغلب به راحتی با عباراتی دیگر نظیر خودپنداره خودارزشمندی پذیرش خود خودسازگاری خودشیفتگی احترام به خود و حرمت نفس مترادف می شود.
• به بیان ساده ترعزت نفس ارزشی است که ما برای خودمان به عنوان فرد قائل می شویم.
• به طور کلی عزت نفس در اوایل کودکی ظاهر می شود.

گروبر در طی تحقیقات خود مشخص کرد کودکانی که از لحاظ عاطفی آزرده هستند کودکان عقب مانده ذهنی تربیت پذیر یا آموزش پذیر و کودکان محروم اقتصادی که از لحاظ جسمی فعال هستند متوسط نمرات خودپنداره آنها بسیار بالاتر از نمرات گروه های دیگر بود. همچنین گروبر اظهار داشت که مشارکت در بازی یا تربیت بدنی هدایت شده می تواند عزت نفس را در بچه ها افزایش دهد هرچند چرایی آن مشخص نیست.شاید صرف سرگرمی برای افزایش عزت نفس کافی باشد یا بعضی ها تغییر فیزیولوژیکی را مفروض داشته اند.

هارتر در طی تحقیقات خود ذکر می کند که برای هر گروه سنی عوامل خاص عزت نفس کم و بیش به خودارزشمندی کمک می کند.ظاهر بدنی و مقبولیت اجتماعی به ترتیب از مهمترین عواملی هستند که در خودارزشمندی کودکان دبستانی سهیم هستند. عوامل مهم در نوجوانان حمایت والدین و همکلاسی ها و همچنین حمایت دوست ومعلم بودند. به عقیده هارتر به تدریج اتکاء بر همسالان افزایش و تکیه بر والدین کاهش می یابد.