دولت الکترونیک:
دولت الکترونیک (electronic government) به استفاده از فناوری اطلاعات برای تحقق سیاست‌های نظام اداری اطلاق می‌شود. برای تحقق این سیاست ها دولت از فناوری اطلاعات برای جابجایی اطلاعات بین مردم، سازمان‌ها، بازار و ارکان دیگر دولتی استفاده می‌کند. دولت الکترونیک ممکن است توسط قوه مقننه، قوه قضائیه یا قوه مجریه به کار برده شود تا بهره‌وری داخلی را بهبود بخشد، خدمات عمومی را ارائه دهد یا روندهای دولتی مردم گرا را برای مردم فراهم کند. دولت الکترونیک همچنین به عنوان یک حوزه مطالعاتی از سوی پژوهشگران صورت بندی شده‌است. حوزه مطالعاتی دولت الکترونیکی دارای دو دسته نظریات بومی و وارداتی هست.
نظریات وارداتی نظریاتی هستند که خارج از زمینه دولت الکترونیکی شکل گرفته‌اند مانند نظریه کنشگر شبکه و ساخت‌یابی که برای حوزه مطالعاتی غیر از مطالعات دولت الکترونیکی توسعه پیدا کرده‌اند اما توسط محققان برای مطالعات دولت الکترونیکی نیز استفاده می‌شوند. نظریات بومی نظریاتی هستند که در داخل حوزه دولت الکترونیکی شکل گرفته‌اند و به دیگر حوزه‌های مطالعاتی تسری داده شده‌اند مانند نظریات شفافیت، نظریات اطلاعاتی سازی.
دولت الکترونیک امکانات گسترده ای را برای عینیت یافتن آرمان های حکومت داری خوب فراهم می کند و با به کارگیری فناوری های جدید ارتباطی و اطلاعاتی به بهبود فرآیندهای:
- ارائه خدمات در بخش عمومی
- تسریع ارائه خدمات به شهروندان
- پاسخگوتر شدن ماموران دولتی
- شفاف شدن اطلاعات
- کاهش فاصله میان مردم و دولتمردان
- مشارکت اثربخش تر شهروندان و اعضای جامعه مدنی در فرآیند تصمیم گیری عمومی
- گسترش عدالت اجتماعی از طریق فرصت های برابر افراد برای دسترسی به اطلاعات و …
کمک شایانی می کند و حکومت ها چنانچه بخواهند در مسیر تحقق حکومت داری خوب حرکت کنند باید به ابزار نیرومندی همچون دولت الکترونیک مسلح باشند.