ختم نبوت و گستردگی طرح سیاسی اسلام:
ذوب بودن سیاست در دین و جداناپذیرى این دو از همدیگر, در نبوت ها پیوسته سیر تکاملى داشته تا این که در کامل ترین نبوت ها, این سیر به اوج خود رسید. دین اسلام که وجه تمایز آن از دیگر ادیان اکمل بودن آن است، طبیعى است این کامل تر بودن، باید در همه امور و صحنه ها تجلى داشته باشد. از این رو توحید در اسلام، از توحید در دیگر ادیان کامل تر و نیز مفهوم نبوت، پاک تر و منزه تر و اصل امامت، مترقى تر و مفهوم معاد، روشن تر و دقیق تر مى باشد. همچنین شریعت اسلام، وسیع تر و عمیق تر و تجربه نبوى پیامبر اسلام) آن پر بارتر و میدان آن وسیع تر و گسترده تر است.
مطالب سیاسى و اجتماعى:
در عمیق ترین لایه هاى تکالیف و فرایض عبادى و دینى , بیان شده است . بطور مثال متون ادعیه همواره بر فرم ها و قالب هاى جمعى تأکید دارد و فرم فردى را مهمل گذشته است و نمازهاى یومیه در مراتب فضیلت با هم متفاوت است و کمترین مرتبه نماز مربوط به نماز فرادا است و حال آن که مرتبه بالاتر آن نماز جماعت در مسجد جامع است و نماز جمعه که از دو رکعت و دو خطبهء اجتماعى تشکیل شده.
و همراه با اسلحه اى است که امام جمعه بر آن تکیه مى زند و در سایه دولت شرعى اقامه مى شود. حج نیز یک فریضه دینى است که همزمان با بعد تعبد و تهجد به عمیق ترین و حساس ترین مسایل مربوط به اجتماع و سیاست مى پردازد و حتى در مورد روزه نیز مى توان گفت که خداوند متعال آن را یک پدیده اجتماعى قرار داده که همه افراد امت اسلامى را شامل مى شود.
ربط دادن مسایل ایمانى با مسایل اجتماعى:
بارزترین شاهد بر این مدعا ربط دادن مکرر قرآن کریم بین ایمان و عمل صالح در پیش از پنجاه مورد مى باشد و این دلالت دارد بر این که اسلام یک طرح و یک نظام اجتماعى است و حتى نماز که انتظار مى رود فردى باشد در اسلام یک عنصر اجتماعى است چرا که نماز: <تنهى عن الفحشاء و المنکر>.
نظام سیاسى:
همچنین اسلام با داشتن یک نظام سیاسى روشن و گسترده و متکامل از دیگر ادیان سماوى ممتاز شناخته شده است . نظام سیاسى اسلام با دیگر برنامه ها, نظام ها و عقاید آن، همگونى و انسجام کامل دارد. درگیرى شدید در امامت و خلافت که تاریخ اسلام شاهد آن بوده , در واقع از جهت عدم شفافیت نظام سیاسى اسلام نیست بلکه علت آن انحراف از اسلام، هواپرستى و تعصب قبیله اى و قومى بوده که مانع شده است تا تعداد زیادى از صحابه رسول خدا از اعتراف کردن به حقانیت حضرت على (ع ) و تسلیم در برابر فرمان رسول خدا امتناع کنند.
و افزون بر این، تعصبات قبیله اى آن ها را وا داشت که هر کدام آب را به آسیاب خود بریزند، تا جایى که نزدیک بود امت از دین پیامبر ارتداد پیدا کند وگرنه منابع تاریخى و روایى مسلمین همگى بر این مسأله اتفاق نظر دارند که پیامبر اسلام در جاهاى متعدد بر خلافت حضرت على (ع ) و این که ایشان امام مسلمین بعد از پیامبر است تصریح فرمودند.