تاریخ معماری تزئینی ایران:

نظری اجمالی به معماری ایران در عهد باستان این ویژگی را آشکار می سازد که معماری ایرانی بر سه اصل استحکام، آسایش و انبساط پایه گذاری شده است. معماری ایرانی در طی تاریخ خود دارای اصالت طرح و سادگی توام با آرایش و تزیین بوده است.تمامی گستره ایران به ویژه روستاها و آثار قدیمی و باستانی آن چون کتاب زنده اما فرسوده ای از تاریخ معماری و هنر است که هر برگ از این کتاب در لحظه ای کوتاه دروازه چندین هزار سال تاریخ را بر روی تماشاگر می گشاید.

معماران و هنرپروران شهرساز ایرانی:

معماران و هنرپروران شهرساز ایرانی از زمان های باستان از برجسته ترین کارشناسان عصر خود بوده اند تاریخ نام بسیاری از معماران برگزیده را به یاد ندارد، اگرچه آثار گرانقدر آنها بهترین شناسنامه در شناسایی خصایل هنری و اندیشه آنها است. از میان معماران شهره عهد باستان باید از «سئنا» نام برد که تا مرزهای نبوغ پیش تاخت و نیز به «برازه حکیم» که در زمان اردشیر ساسانی می زیست و سدساز و معمار و شهرساز بی همتایی بود اشاره کرد. «برازه حکیم» سدی را که اسکندر بر شهر فیروز آباد فارس بسته بود شکست.

و فیروز آباد تازه ای بنا کرد که دستاورد ها و خطوط اصلی معماری ایران را ترسیم می کرد. ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، ایرانیان که زمستان ها و تابستان ها کوچ می کردند، شـروع به سـاخـتخانه های سفالی و ابزارهای سنگی پیشرفته کرده و با افزودن قسمت هایی از جنس استخوان، خانه هایشان را تکمیل می کردند و وسایل خانه را با رنگ های قرمز و مشکی رنـگ کرده و در آتش می پختـند و بـدین ترتیب پایه های معماری ایران بنا نهاده شد.