مُناجات شَعبانیه، مناجاتی از حضرت علی (ع) است که امامان (ع) پس از او نیز آن را قرائت می‌کردند. این مناجات را نمونه‌ای از تضرع و وصف حال برگزیده ترین بندگان صالح خدا به‌شمار آورده‌اند. شیعیان غالباً مناجات شعبانیه را در ماه شعبان می‌خوانند. مناجات شعبانیه در منابع دعایی شیعه از ابن خالویه نقل شده است و او نیز به صورت مرسل آن را از امام علی (ع) نقل کرده است. این مناجات در مفاتیح الجنان نیز آمده است. علامه مجلسی سند مناجات شعبانیه را معتبر دانسته است. بنابر روایات، امامان معصوم(ع) بر قرائت مناجات شعبانیه در ماه شعبان اهتمام داشته‌اند. میرزا جواد ملکی عارف شیعی، مناجات شعبانیه را حاوی علوم فراوانی در چگونگی رفتار بنده با خدا، ادب دعا و استغفار معرفی کرده است. مرتضی مطهری معتقد است انسان با قرائت این دعا روح نیایش در اسلام را می‌فهمد و این دعا جز عرفان، محبت و عشق به خدا و معنویت، چیز دیگری نیست، او همچنین این مناجات را سطح بالا و در سطح ائمه (ع) دانسته است و معتقد است در این دعا تعبیراتی است که فهم آنها برای ما مشکل است از جمله:
« الهی! هَبْ لی کمالَ الْانْقِطاعِ الَیک وَ انِرْ ابْصارَ قُلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها الَیک حَتّی تَحْرِقَ ابْصارُ الْقُلوبِ حُجُبَ النّورِ فَتَصِلَ الی مَعْدِنِ الْعَظَمَهِ وَ تَصیرَ ارْواحُنا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدْسِک … الهی وَ الْحِقْنی بِنورِ عِزِّک الْابْهَجِ فَاکونَ لَک عارِفاً وَ عَنْ سِواک مُنْحَرِفاً ».